Tarixən ermənilər özlərinə aid olmayan məhsuldar torpaqlarda məskunlaşır, daha sonra bu torpaqların sahibləri kimi davranaraq, yerli əhalini müxtəlif üsullarla oz doğma yurdlarından sıxışdırıb çıxarır, tarixi və mədəniyyət abidələrini məhv edir və ya dəyişdirirlər. Bu xalqın belə məskunlaşma siyasəti və vandalizmi haqqında bir çox rus tarixçiləri də öz əsərlərində qeydlər etmişlər. Məsələn; rus etnoqrafı L.P. Zaqurskiy özünün yazdığı “Qafqaz bölgəsi” (Kaвкфзкаго отдела-1873) kitabında ermənilərin Cavaxetiya torpaqlarına yerləşdirilməsi ilə bağlı yazır: “Ümumiyyətlə, Cavaxetiyada türk hakimiyyəti dövründə əhali çox az məskunlaşmışdı. İndiki Axaltsixe qəzası ruslar tərəfindən fəth edilməsindən sonra Ərzurumlu köçkünlər (red:Ərzurumdan gəlmiş ermənilər nəzərdə tutulur) buranın əksəriyyət əhalisini təşkil etdilər. Qeyd etmək lazımdır ki, bu vərdişi əldə etmiş ermənilər (siyasi müstəqilliyini itirən vaxtdan bəri) vətənlərini asanlıqla tərk edir, maddi nemətlər əldə edəcəkləri bir ölkədə həvəslə məskunlaşırlar. Buraya yerləşdikdən sonra inşa etdikləri kilsələrdə köçkünlər adətən keçmiş vətənlərindən gətirilmiş şəkillər və köhnə kilsə kitablarını qoyur, sonra kilsələr ətrafında məskən salır, əmlak alır, ticarət edir və tamamilə yeni ölkənin sakinləri olurlar. Yerli əhali ilə assimilyasiya olmadan və milli xarakterlərinin əsas xüsusiyyətlərini saxlayaraq müəyyən dərəcədə təcrid olunmuş bir cəmiyyət meydana gətirirlər. Belə koloniya halında fəaliyyət göstərən bu xalq bir müddət sonra elə təsəvvür yaradır ki, onlar (Ermənilər) elə kökdən buranın əhalisi olmuşlar”. Bu deyilənlərin görüntüsünü Cavaxetiyada izləyə bilərik.
(Загурский Л.П. Поездка в Ахалцихский уезд в 1872 году // Записки Кавказского отдела Императорского русского географического общества. Кн. VIII. — Тифлис, 1873. С. 64—65.)